Άσπρα Πυργάκια

  Την προηγούμενη Πέμπτη είχαμε τη χαρά να επισκεφθούμε την αίθουσα υπολογιστών του σχολείου και να παρακολουθήσουμε όλοι και όλες μαζί την ταινία με τίτλο "Τα μυαλά που κουβαλάς". Πλοκή: Η 11χρονη Ράιλι μετακομίζει με την οικογένειά της από την  Μινεσότα  στο  Σαν Φρανσίσκο , και τα πέντε συναισθήματα της, η Χαρά, η Λύπη, ο Θυμός, ο Φόβος και η Αηδία πρέπει να φροντίσουν να είναι χαρούμενη. Όμως κάτι πάει στραβά όταν η Λύπη αγγίζει καταλάθος μια χαρούμενη μνήμη, μετατρέποντάς την σε λυπημένη, που θα οδηγήσει την ίδια και την Χαρά σε ένα ταξίδι στο μυαλό της Ράιλι. Είναι μια ταινία για όλους και όλες και είναι γεμάτη με δράση, περιπέτεια και φαντασία.  Πολλές σκέψεις και συναισθήματα μας δημιουργήθηκαν παρακολουθώντας την και τα συζητήσαμε στην τάξη. Συζητήσαμε πως μπορεί να είναι μέσα στο δικό μας κεφάλι, ποια συναισθήματα μας ελέγχουν, για τη σημασία της λύπης κ.α Δείτε ένα σύντομο τρέιλερ  ΕΔΩ

 Μετά τη Γιαγιόι,σειρά είχανε οι δικές μας πολύχρωμες κολοκύθες. Απολαύσαμε τη συνεργασία φτιάχνοντάς τις και θα στολίσουν την τάξη μας! 

 Στο άπειρο και ακόμα παραπέρα! Σήμερα, με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας που είναι αφιερωμένη στους αγώνες των γυναικών, διαβάσαμε την ιστορία μιας καλλιτέχνιδας από τη μακρινή Ιαπωνία με το όνομα Γιαγιόι Κουσάμα που στα 94 της χρόνια, συνεχίζει να ζωγραφίζει τον κόσμο έτσι όπως τον φαντάζεται, γεμάτο ΒΟΥΛΕΣ... Είναι γνωστή για τις κολοκύθες της που έχουν εκτεθεί σε όλο τον κόσμο. Αφού συζητήσαμε για τη ζωή της και όλα όσα μας κάνανε να τη θαυμάσουμε, προσπαθήσαμε να σκεφτούμε γυναίκες που θαυμάζουμε, είτε είναι στην οικογένειά μας, είτε στις επιστήμες, είτε στην τέχνη. Ακολούθησαν τα παρακάτω κείμενα: Η μέρα έκλεισε με τις δικές μας πολύχρωμες κολοκύθες!

 Το παρακάτω ποίημα του Γιώργου Μενέλαου Μαρίνου που επεξεργαστήκαμε στην τάξη μας, υπήρξε η αφορμή να γράψουμε τους δικούς μας στίχους, να τους ενώσουμε με των άλλων παιδιών και να καταλήξουμε σε ένα όμορφο και συγκινητικό ποίημα που διαβάσαμε και κολλήσαμε στον τοίχο της τάξης.                                                   Το τραγούδι του κλόουν Δεν έχεις πού να κοιμηθείς δανείσου το παπούτσι μου δεν έχεις πού να ζεσταθείς δανείσου την καρδιά μου δεν έχεις πού να πιεις νερό ξεδίψασε στο δάκρυ μου δεν έχεις πού να ονειρευτείς δανείσου τα όνειρά μου. Κρύβω βαθιά στις τσέπες μου δυο ψίχουλα ψωμί, κρύβω τον ήλιο, τα πουλιά κι ένα άσπρο γιασεμί κι όλα θα γίνουν αύριο καρβέλια, χρώματα για να χορτάσουν των παιδιών μάτια και στόματα. Ακολουθεί το δικό μας